Sanghar areas Agriculture

Sanghar is a market town and has several cotton-textile factories. The surrounding area consists chiefly of semiarid land, a part of the great Thar Desert, and some cropped areas irrigated by the Mithrao Canal system, which feeds from the Indus River. Rice, wheat, and cotton are the chief crops grown in the locality.
In my Talka Sinjhoro areas deh sharki kandi the agriculture sector growing position which is good, the major parts crop growing cotton, wheat, sugarcane. Sinjhoro so far has produced 1.44 million of cotton bales, showing 5 lakh bales or 42 percent increase as compared to previous year.

Cotton production in Sindh

Cotton, known as "white gold", is Pakistan's major foreign exchange earner and almost 60 percent of the country's direct and indirect exports depend on this important crop. This year In Sindh, Hyderabad, Nawabshah and Mirpurkhas produced 4 lakhs, 3,71,000 and 3,84,000 bales respectively. Sanghar, now the country's largest cotton-growing area, has cultivated cotton crop over 0.135 million acres. This year, the farm value of Sanghar cotton and cottonseed production is approximately Rs 40 billion.
Locals demand that like gas and oil, cotton royalty should be awarded for the social sector upgradation programmes of the production area. If provided only one percent of its share, Sanghar could get Rs 40 million, which is badly needed in district like Sanghar.

Agriculture sector of Sindh province

The economic development of Sindh is largely dependent on the progress and growth of Agriculture sector. Sindh province contributes significantly towards overall national agriculture with 26% of the cultivated area, 17% of the cropped area and 16% of the irrigated area, 19% of the total forest area, 43% of the total production of rice, 25% of cotton, 14% wheat, 30% sugar cane, 22% other food grains, 59% of marine fish, 60% of inland fish and 28% of the livestock production originates in Sindh. Lower productivity levels per hectare continue to be problem No. 1 of crop production. Over the last ten years period, most insignificant increases are noticeable in yield of major crops in view of efforts under taken to eradicate water-logging and Salinity, provision of new seed varieties, increased use of fertilizer, pesticides, provision of agriculture extension services and on-farm water management practice and close co-ordination among farmers and agricultural field staff. Achievements of self sufficiency in major crop production must, therefore, address to the key issue bottlenecks. The enhancement of yields in the shortest possible time needs to be taken by reviewing existing programme by involving farming community in co-operative manners reducing reliance on extension staff.

agricultural products

Pakistan to become integrated into the global trading system and to exploit its national and regional comparative advantages. Evidence suggests that Pakistan has a potential comparative advantage over developed countries in the production of many agricultural products, such as cotton, rice, fruits, flowers etc. However, the ability of the country to maintain or expand its world market share depends on its ability to meet the demands of the world trading system, not only in terms of competitive prices but also quality of exportable products and their safety standards.

Economy depends on Agriculture

Pakistan's economy depends on agriculture. The country is fortunate in that the soils, topography and climate are generally suitable for year round agriculture. Due to the existence of the country in arid and semi-arid climatic regions, artificial irrigation has been practiced for a long time. Rainfall in the country is sporadic and the annual rainfall distribution based on per cent of geographical area, which may be classified as, about 68 per cert of the geographical area lies under annual rainfall of 251-500 mm. This leaves only 8 per cent of geographical area where the annual rainfall exceeds 500 mm. Climatic stress due to high temperatures and droughts are characterized as crop growth index and aridity index, respectively.

Water management

Water management is based largely on objectives and operational procedures dating back many decades and is often inflexible and unresponsive to current needs for greater water use efficiency and high crop yields. Charges for water use do not meet operational and maintenance costs, even though rates more than doubled in the 1970s and were again increased in the 1980s. Partly because of its low cost, water is often wasted by farmers.
Good water management is not practiced by government officials, who often assume that investments in physical aspects of the system will automatically yield higher crop production. Government management of the system does not extend beyond the main distribution channels. After passing through these channels, water is directed onto the fields of individual farmers whose water rights are based on long-established social and legal codes. Groups of farmers voluntarily manage the watercourses between main distribution channels and their fields. In effect, the efficiency and effectiveness of water management relies on the way farmers use the system.

Agriculture Markets

Pakistan is a rapidly developing country. The economic condition of Pakistan has evolved from being Agricultural Industry dependent to a diverse industry country. Manufacturing and other industries have helped improve the economic condition of Pakistan.
Because of the majority of arable land and the world’s largest irrigation built in Pakistan, agriculture products are exported from Pakistan to many parts of the world. Of course, exports in Pakistan are not limited to farm products but to other products manufactured by hard working Pakistanis and artists as well.
Large Pakistan Markets
Pakistan is likewise the largest Camel market in Asia.
It is the second largest Apricot and Ghee market worldwide.
Other major product contributors to the export industry are Cotton and Onion together with Milk.Food and agricultural products are major export contributors in Pakistan; while the export industry has been growing, it is slightly affected by the global economic crisis.
Just the same, because Pakistanis are hard working individuals, the agricultural business have continuously being improved. Additionally, the manufacturing industries and other industries like textile and leather are large contributors to the export industry of Pakistan as well.
Pakistan has successfully involved in biotechnology, tissue culture, cutting of agricultural as a result we are now in a position to export these flowers to the developed world. But in order to compete the world we have to study economic trend of shortage and over supply of some flower species in particular season as a result of this the prices of commodities become too low to grow them economically.

زراعت جي شعبي ۾ اڌ کان وڌيڪ عورتون آهن

سنڌ جي معاشي ترقي ۾ عورتون، خاص طور تي ڳوٺ جون عورتون اهم ڪردار ادا ڪنديون آهن. پاڪستان جي 80 سيڪڙو کان وڌيڪ ڳوٺن جون عورتون زراعت جي شعبي سان جڙيل آهن. گڏيل قومن جي رپورٽ موجب عالمي سطح تي زراعت جي شعبي سان جڙيل ماڻهن ۾ اڌ کان وڌيڪ انگ عورتن جو آهي، پر انهن مان رڳو 2 سيڪڙو عورتون زمين جي مالڪي جو حق رکنديون آهن جڏهن ته زرعي قرضن جو هڪ سيڪڙو عورتن کي ملندو آهي.
سنڏ ۾ عورتن وٽ زرعي زمين جي ملڪيت نه هجڻ جي برابر آهي. ڪاٽيج انڊسٽري هجي يا زراعت مردن جي مقابلي ۾ عورتون گھٽ پيسين تي ڪم ڪرڻ لاءِ مجبور هونديون آهن. ڳوٺن ۾ گھرن کان ٻاهر مردن جو هٿ ونڊائڻ سان گڏ گھر ۽ ٻارن جي زميواري به عورت جي ئي هوندي آهي ۽ اهڙي ريت اهي مردن کان ٻيڻو ڪم ڪري رهيون آهن.
پر ڳوٺ جي عورتن کي قرض جاري نه ٿيڻ جي ڪري اهي پنهنجي آمدني نٿيون وڌائي سگھن. بنگلاديش ۾ گفر امين بينڪ تمام ننڍا ننڍا قرضا ڏئي عورتن جي ترقي ۾ تمام اهم ڪردار ادا ڪيو آهي. پاڪستان ۾ وڏي زرعي قرضن کي رسڪي سمجھي عام طور تي انهن جي حوصلي کي مٽايو ويندو آهي پر ننڍن قرضن جي حوالي سان عورتن جو رڪارڊ چڱو هجڻ کان پوءِ به انهن کي پويان رکڻ سمجھ کان ٻاهر آهي.

سارين جي پوک ڪندڙ آبادگارن لاءِ صلاحون

ساري(چانور) پاڪستان جي مکيه فصلن ۾ شمار ٿئي ٿو، ڪڻڪ کان پوءِ جيڪا وڏي مقدار ۾ کاڌي وڃي ٿي. ساريون صرف چانورن جي صورت ۾ نه پر اٽي جي صورت ۾ به استعمال ڪيو وڃن ٿيون، جن ۾ ايري جنسون شامل آهن.

پاڪستان زرعي ملڪ هئڻ باوجود صرف هن واحد جنس(سارين) ۾ پاڻ ڀرو ۽ چاليهه سالن کان نيٽ ايڪسپورٽر آهي. پاڪستان ۾ ساريون تمام وڏي ايراضي تي پوکيو وڃن ٿيون پر گذريل ٻن سالن کان پاڻي جي تنگي (گهٽ هجڻ) جي ڪري ڪجهه علائقن ۾ سارين جي پوکي تي پابندي هنئي وئي آهي، جن علائقن ۾ سارين جي پوکي تي پابندي ناهي يا جيڪي آبادگار ساريون پوکڻ چاهن ٿا، اُنهن جي رهنمائي لاءِ ڪجهه صلاحون هيٺ ڏجن ٿيون. اُميد ته انهن تي عمل ڪري آبادگار وڌ کان وڌ پيداوار حاصل ڪندا.

جئين ته سارين جي پوکي ٻن طريقن سان ڪئي وڃي ٿي، جن مان هڪ پراڻو طريقو، ڇٽ وسيلي پوکي ڪرڻ ۽ ٻيو رونبي وسيلي پوکي ڪرڻ. ڇٽ وارو طريقو پراڻو (اوائلي) طريقو آهي جنهن سان پيداوار گهٽ ملي ٿي ان ڪري آبادگار ڀائرن کي گذارش آهي ته ڇٽ وسيلي پوکي کان پاسو ڪن، ڇو ته ڇٽ وسيلي پوکي ڪرڻ سان خرچو به ساڳيو ٿو اچي جيڪو رونبي وسيلي اچي ٿو. ٻيو ته وقت به اوترو ئي لڳي ٿو ۽ پيداوار پڻ گهٽ ملي ٿي. انهي ڪري رونبي وارو طريقو استعمال ڪرڻ مناسب ٿيندو.

ٻيجارو تيار ڪرڻ:

ٻيجاري جي پوکي لاءِ پاڻي جي پهچ کي ويجهو، مٿاهين سطح واري چيڪي، لٽياسي يا هلڪي ڪلراٺي زمين موزون آهي، ٻيجاري جي پوکي کان پهريائين زمين مان گندگاهه وارا ٻوٽا ڪڍي، کيڙي، چڱي طرح ڀور ڀور ڪري، زمين هموار ڪرڻ گهرجي، تنهن کان پوءِ هڪ ايڪڙ جو ٻيجارو تيار ڪرڻ لاءِ اڌ اڌ ويسي جون ٻه ٻاريون ٺاهڻ واري حساب سان، ٻاريون ۽ انهن جي وچ ۾ ناليون اهڙي نموني ٺاهجن جو هر هڪ ٻاري کي الڳ الڳ پاڻي ڏيئي سگهجي يا اضافي پاڻي نيڪال به ڪري سگهجي. ٻاجاري پوکڻ جو طريقو هي آهي ته ٻارين ۾ وٿاڻ جو سُڪل ڀاڻ، ڪُٽو يا چڻن، مٽرن ۽ لوسڻ وغيره جو ڦرو يا بُٺو وغيره وڇائي، ان کي باهه ڏجي، جڏهن ڀاڻ يا ڪُٽو، ڦرو يا بُٺو سڙي وڃي ۽ ٻاريون ٿڌيون ٿي وڃن ته 7 کان 8 ڪلو گرام ٻج اڌ ويسي جي ٻاري جي حساب سان پوکجي ۽ جلد ئي پاڻي ڏجي، ٻيجاري پوکڻ کان10-15 ڏيهاڙن پوءِ اڌ ڪلو گرام يوريا ڀاڻ في اڌ ويسي جي ٻاري ۾ ڏجي.

رونبي لاءِ زمين ۽ تياري:

ساريون هونئن ته تقريبن هر قسم جي زمين ۾ پوکجي سگهجن ٿيون پر في ايڪڙ پيداوار وڌيڪ حاصل ڪرڻ لاءِ چيڪي، لٽياسي ۽ هلڪي ڪلراٺي زمين جي چونڊ سارين جي بهتر پيداوار حاصل ڪرڻ لاءِ موزون رهندي. سارين جي پوکي لاءِ زمين مان گندگاهه ڪڍي، هڪ ٻه اونها هر ڏئي، سنوت ۾ آڻي ٻارا ٺاهڻ گهرجن. اهڙي تيار زمين ۾ ٽي چار سڪي جا هر ڏئي ڀتر ڀڃجن، تيار ڪيل زمين ۾ رونبي کان4-6 ڏينهن اڳواٽ ريج جو پاڻي ڏجي ۽ پوءِ جڏهن پاڻي جي سطح هيٺ لهي هڪ انچ بيهي، ته ٻوٽن ۽ قطارن وچ ۾ اٺ انچن جي مفاصلي تي، هر هڪ جاءِ ( مراهي) تي ٽي - ٽي سلا رونبو ڪجن. مناسب پيداوار حاصل ڪرڻ لاءِ هڪ ايڪڙ ۾ هڪ لک ٻوٽا رونبو ڪرڻ گهرجن.

ڀاڻ جو استعمال:

رونبي کان هڪ ڏينهن اڳ يا 6-7 ڏينهن اندر هڪ ٻوري ڊي اي پي ۽ اڌ ٻوري يوريا ڏيڻ گهرجي ۽ رونبي کان 20-25 ڏينهن کان پوءِ اڌ يا مُني ٻوري يوريا ڏيڻ گهرجي، اُهو خيال رکڻ گهرجي ته ڀاڻ ڪڏهن به ماڪ ۾ نه ڏيڻ گهرجي بلڪه ماڪ سڪي وڃڻ بعد ڏيڻ گهرجي.

زميندار ۽ هاريءَ

انسان ۽ زمين جو پاڻ ۾ ازل کان هڪ مضبوط رشتو آهي، انسان جي سڄي زندگي ڌرتي سان ئي جڙيل آهي، انسان جي کاڌ خوراڪ کان ويندي زندگي جي هر شيءِ جو ڳانڍاپو ڌرتيءَ سان ئي جڙيل آهي. ان اڻ کٽ رشتي سان گڏوگڏ اوترو ئي مضبوط رشتو هاري ۽ زميندار جو به آهي، ڇو ته اهي به هر حال ۾هڪ ٻئي سان جڙيل رهن ٿا، پر حيرت جهڙي ڳالهه اها آهي ته، گذريل ڪجهه عرصي کان هن رشتي ۾ ڇو خرابي پيدا ٿي آهي؟ سنڌ جا اصل رهاڪو، ڪولهي، ڀيل، مينگهواڙ وغيره سالن کان هتان جي زميندارن زمينون آباد ڪندا اچن پيا، اڳي زميندار، هارين کي پنهنجن ٻچن جيئان سمجھندا هئا ۽ ڪوشش ڪندا هئا ته هاري کي ڪا تڪليف نه اچي، زميندارن پاران انهن کي رهڻ،کائڻ، پيئڻ ۽ صحت جون سڀ سهولتون مهيا ڪيون ويندوين هيون.

جڏهن هارين جي گهرن ۾ شاديون ٿينديون هيون ته زميندار ان ۾ به انهن جي مدد ڪندا هئا، سنڌ جا ڪافي زميندار اڳ ۾ جڏهن زمين جي ورهاست ڪندا هئا ته سٺي خدمت جي عيوض زمينون به هارين کي ڏيندا هئا، پر هاڻي زميندار ۽ هاري هڪٻئي تي الزام مڙهن ٿا، ڄڻ هي رشتو هاڻي اڳتي هلي نه سگھندو. ڪجهه حقيقتن کي سمجهڻ انتهائي ضروري آهي، هن ٻنهي ڌرين کان علاوه به ته آخر اهڙا ڪهڙا مامرا الجهي ويا آهن، اسان جي هن علائقن خاص ڪري سانگهڙ، ميرپورخاص، عمرڪوٽ، ٿر، بدين وارن علائقن ۾ ڪولهي، ڀيل ۽ مينگھواڙ وڏي تعداد ۾ آباد آهن، جيڪي اتي هارپو ڪن ٿا، جڏهن ته سنڌ جي اترين علائقن ٻنيءَ ٻاري جو ڪم گهڻو ڪري دهاڙي تي ڪن ٿا، پر اتي اقليت گهٽ آهي، جڏهن ته هتي هاري قرض وٺي زميندارن وٽ هارپو ڪن ٿا، جتي اهي هاري صدين تائين زميندارن جو قرض نه لاهي سگھندا آهن.

زميندار ۽ هاريءَ جي وچ ۾اگر ڪو مسئلو آهي ته اهو آهي، فصل جو حساب ڪتاب ۽ اهو معاهدو جيڪو ٻنهي ڌرين جي وچ ۾ هجي ٿو، اهو سڄو ڪاروبار اعتماد تي هلي ٿو ۽ لکت ۾ اهڙي ڪا به شيءِ نه هوندي آهي، اڪثر جيڪو قرض وغيره هاري وٺن ٿا، ان جو حساب ڪتاب به ڪمدار لکندو آهي، پوءِ ان جي مرضي ته هو ڇا به لکي، ڇو ته اڪثر هاري پڙهيل لکيل نه آهن ۽ اهي هاري قرض وٺڻ مهل آڱوٺو هڻي پئسا وصول ڪندا آهن ۽ آخر ۾ جڏهن ڇهين مهيني يا سال جي پڇاڙي ۾ حساب ڪتاب ٿئي ٿو ته بچت ۾ هاري کي 12 هزار يا ڪجهه فصل ملي ٿو، جنهن کاپوءِ هاري ٻيهر ان اڻ تڻ ۾هوندا آهن ته ٻئي ڪنهن زميندار وٽ وڃون، ٿي سگهي ٿو ته اسان کي اتي وڌيڪ فائدا ملن، پر ڳالهه تقريبن هر هنڌ ساڳي هوندي آهي، ان جو سبب صحيح رڪارڊ رکڻ نه آهي، جڏهن اهي هاري هڪ زميندار کان ٻئي زميندار وٽ ويندا آهن ته، پهريون زميندار ٻئي کان پهرين قرض وٺي پوءِ هاري انهيءَ زميندار کي ڏيندو آهي، اهو به هڪ وڏو مسئلو آهي ته هاري ۽ زميندار جو باقائده هڪ معاهدو هجڻ لازمي آهي، جيئن ته اسان جي هن لوئر بيلٽ جي ضلعن ۾ ڪجهه عرصي کان اهو اشو شدت اختيار ڪري ويو آهي، ان ۾ ڪجهه اهڙيون قوتون به شامل آهن، جيڪي هاري ۽ زميندار جي وچ ۾ معاهدي واري مسئلي تي پنهنجي دڪانداري چمڪائڻ چاهين ٿيون ۽ زميندار ۽ هاري جي رشتي کي خراب ڪرڻ چاهين ٿيون. ان سڄي قصي ۾ فائدو وري به انهن ڌرين جو ٿئي ٿو، جيڪي انهن ماڻهن کي روڊن تي آڻي پاڻ غائب ٿي وڃن ٿا، اهو سڀ ڪجهه فقط سستي شهرت ۽ پئسو حاصل ڪرڻ لاءِ ڪيو ٿو وڃي، پر جيڪڏهن اسان غور سان هن مسئلي جو جائزو وٺنداسين ته اهو اشو سنڌ جي زراعت کي تباهه ڪرڻ جي هڪ وڏي سازش آهي، ڇو ته جيڪڏهن هاري ۽ زميندار جو هڪٻئي تان اعتماد ٽٽي ويو ته ڪو هاري زميندار وٽ ڪم نه ڪندو ۽ ڪو زميندار هاري رکڻ لاءِ تيار نه ٿيندو ۽ آخر ۾ نتيجو اهو نڪرندو ته سڪندر آباد جهڙيون وڌيڪ ڪيمپون وجود ۾ اينديون، جتي هاري بدترين زندگي گذاريندا ۽ انهن کان پڇڻ وارو ڪير به نه هوندو. هاري ۽ زميندار جي هن قصي ۾ جيڪي سڀني کان وڌيڪ ڀوڳين ٿيون، اهي هارياڻيون آهن، جيڪي نه صرف ٻنين ۾ ڪم ڪن ٿيون، پر گهر جو ڪم ڪار به ڪن ٿيون، هارين جا ٻار به اهو پورهيو ڪندي نظر ايندا، جن لاءِ اسڪول وڃڻ هڪ خواب ئي آهي. اسان جي هن بيلٽ ۾ اقليت کي جهڙي نموني مختلف طريقن سان استعمال ڪيو پيو وڃي، ان سان صحيح ۽ غلط جو اندازو ڪرڻ ڏاڍو مشڪل آهي، خبر نٿي پوي ته آخر ڪنهن ڪيس ۾ هاري صحيح آهن يا زميندار.

محمود

government in Pakistan's agriculture sector

i think that the role of the government in Pakistan's agriculture sector and concludes that major reforms are needed. The government's role is grouped into two main areas: price and trade policy, and public institutions, services, and expenditures. First, the paper assesses the impact of the price and trade policy on incentives and the functioning of input markets. Agricultural incentives have been severely distorted by policy, both through direct effects on agricultural prices and indirect effects operating through the exchange rate. Although indirect effects from the exchange rate have been corrected, some indirect effects remain because of higher protection given to industry. Subsidies on the input side have created distortions in input markets, dissipating much of the subsidy and its intended benefit to small farmers. Second, the paper looks at the role of public institutions. These have proliferated into almost every area of agriculture, with very little benefit to the sector. The most notable failure has been in the area of research and extension. Public enterprises have crowded out the private sector in marketing and distribution, and the rationale for government presence in these areas is not clear. Hidden expenditure also has taken place through underpricing of water and electricity, making the continued provision of these inputs financially unsustainable. The paper concludes that the role of government in agriculture has had little beneficial impact for most farmers and, therefore, major reforms are needed in policy and institutions to help sectoral growth